شکی نیست که شیوه درس خواندن بچه ها در منزل ارتباط مستقیمی با سبک فرزند پروری والدین دارد و هر قدر والدین این امر را آگاهانه اجرا کنند، در شیوه درس خواندن بچه ها کمتر با مشکل مواجه می شوند. 
هدف از این تکالیف و تکرار و تمرین دروس برای یادگیری بهتر دانش آموزان است. دانش آموز با انجام تکالیف به کنجکاوی، جست وجو و برخورداری هر چه بهتر از آن چه فرا گرفته است می پردازد و سعی می کند به فراگیری خارج از چهارچوب درس و مدرسه بپردازد. بنابراین تکالیف باید هدفمند و اصولی باشد نه کاری برای تلف کردن وقت کودک. این در حالی است که در بیشتر موارد بچه ها و والدین از حجم تکالیف درسی شکایت می کنند و آن را ملال آور و کسل کننده می دانند و انجام آن را در یادگیری بهتر دروس رد می کنند.


بسیاری از روانشناسان معتقدند والدین می بایست ابتدا خود، مزایای تکالیف مدرسه را درک کنند. اگر خودشان قانع نشده باشند که تکالیف مدرسه اهمیت دارد مجاب کردن کودکان کار سخت تری خواهد بود. دلایل خوبی برای میزان منطقی تکالیف مدرسه وجود دارد:
  • - تکالیف مدرسه، چیزهایی که در طول روز یاد داده شده است را تثبیت می‌کند. برخی از آموزش‌ها به سرعت فراموش می شوند و لازم است برای تثبیت مطالب، علاوه بر کلاس درس، در زمان های خارج از کلاس درس نیز تکرار و تمرین شوند. این قضیه علی‌الخصوص برای ریاضی اهمیت بالایی دارد. 
  • - بعضی مواقع تکالیف مدرسه توانایی‌های بیشتری از چیزی که در مدرسه به کودک یاد داده شده را به او می آموزد. این تأثیر آموزشی گسترده تکالیف مدرسه است.
  •  - تکالیف خانه، آموزش شخصی را تقویت کرده و مدیریت زمان، مهارت‌های سازمانی، مهارت‌های تمرکزی و حس مسئولیت شخصی را به کودک یاد می‌دهد. نظم شخصی یک مهارت حیاتی در زندگی است که از این طریق به کودک یاد داده می‌شود.

نداشتن تمرکز می‌تواند بی‌علاقگی ایجاد کند:
اگر فرزندتان زمانی که دیکته می‌نویسد یکی، دو کلمه را جا می‌اندازد یا نقطه‌ها و سرکش‌ها را کم و زیاد می‌گذارد یا کتاب و دفترهایش را گم می‌کند و باید دنبال آنها بگردد، فرزند شما از کمبود تمرکز رنج می‌برد. این وضعیت در صورتی که ادامه پیدا کند باعث کاهش علاقه کودک به تحصیل می‌شود. تمرکز پایین به معنای آن است که کودک توانایی تداوم و نگهداشتن توجه خود را به روی هدف تعیین شده نداشته باشد و با کوچک‌ترین محرک‌های محیطی هنگام انجام تمرین مبتلا به حواس‌پرتی و دچار افت عملکرد شود. این دسته از کودکان از فضای مدرسه خسته شده هر روز برای نرفتن به مدرسه بهانه‌تراشی می‌کنند.

باید توجه داشت که هر شیطنتی اختلال در تمرکز نیست. گاهی اوقات به طور واقعی در محیط کلاس حجم صداهای جانبی بالاست یا کودک در کنار دانش‌آموزی نشسته که بسیار شلوغ است و باعث حواس‌پرتی‌اش می‌شود یا به خاطر جثه ریزش از توجه معلم دور می‌ماند، بنابراین باید درنظر داشته باشید که اول به فاکتورهای محیطی توجه کنید. والدین عزیز باید بدانند که راه‌های علاقمند کردن کودکان به مطالعه و فضای آموزشی بدون افزایش تمرکز کودک امکان ندارد، چراکه این یک قانون علمی است که انسان‌ها به موضوعی بیشتر علاقه‌مند می‌شوند که به آن تسلط بیشتری داشته باشند.

چطور کاری کنیم که کودکان تکالیف مدرسه خود را انجام دهند:
قاطعیت:
قاطعیت و جدیت والدین در انجام کارها نقش تعیین کننده ای در حرف شنوی بچه ها در انجام کارهایشان از جمله تکالیف درسی دارد. والدینی که قاطع و مصمم هستند، کارهایشان را به موقع انجام می دهند، در واقع الگوی عملی در اختیار کودک قرار می دهند. کودک باید بداند که اگر قرار است کاری را انجام بدهد، دلیلی ندارد بهانه تراشی کند یا به دنبال راه فرار بگردد زیرا هر کس در منزل وظیفه ای دارد که باید انجام بدهد.


واقعیت این است که اگر والدین بتوانند اصول فرزند پروری را به درستی اجرا کنند، می توانند امیدوار باشند که نه فقط در انجام تکالیف بلکه در سایر امور، کودک وظیفه اش را انجام می دهد. بنابراین اولین اصل قاطعیت است که در همه امور باید رعایت شود.

مثبت باشید:
در مورد تکلیف مثبت باشید. از زبان مثبت برای آن استفاده کنید و با نرمی در مورد کمکی که یادگیری در آینده به کودکان خواهند کرد با آن‌ها صحبت کنید. به طور مثال به دخترتان که دوست دارد بازیگر شود بگویید که در صورتی که یک خواننده حرفه‌ای نباشد نمی‌تواند خطوط نمایش‌نامه را حفظ کند. رفتاری که در خصوص تکالیف انجام می‌دهید باید رفتاری باشد که کودکتان به آن نیاز دارد. فراموش نکنید که با مهر و محبت از کودک بخواهید وظیفه خود را انجام دهد. 

تقسیم کردن تکالیف:
برنامه درسی تنظیم شده، در عین منظم بودن باید قابل انعطاف نیز باشد و با مشورت و مشارکت بچه ها تنظیم شود. والدین باید دقیقا توقع خود را از کودک عنوان و مشخص کنند که پس از انجام تکالیف چه کار تفریحی می تواند انجام دهد. توجه به علایق و توانایی کودک اهمیت اساسی دارد در غیر این صورت و با تهدید و یا اجبار کودک واکنش تند نشان می دهد یا از درس خسته و دلزده می شود. برای جلوگیری از خستگی و دلزدگی کودک بهتر است تکالیف را هر قدر هم کم است، تقسیم بندی کنیم به عنوان مثال ۲ صفحه مشق را به ۴ قسمت تقسیم کنیم و در فواصل مشخص از او بخواهیم آن را انجام دهد.

برنامه ریزی درسی را به کودک واگذار کنیم:
گاهی از او بپرسیم که تصمیم دارد تکالیفش را چگونه انجام دهد. این کار برای جلوگیری از بهانه تراشی کودکان بهترین شیوه است. از او بپرسیم با توجه به این که تکلیف زیادی داری، ترجیح می دهی چگونه آن را انجام بدهی اگر تکالیفت تمام شد، دوست داری چه کار کنی. اگر کودک به رفتن به پارک ابراز تمایل کرد به او بگویید اگر تا ساعت ۷ تکالیفت را انجام دهی می توانیم به پارک برویم. تکرار چندین باره «تکلیفت را بنویس»، «چقدر طولش می دهی»، «چرا اذیت می کنی»، «تو شاگرد تنبلی» و... نه فقط به ترغیب کودک به انجام تکالیفش منجر نمی شود بلکه باعث می شود او مقابله به مثل کند.

تدارک دیدن فضا و امکانات لازم:
جایی مجزا، آرام، روشن، راحت و غیرگیج کننده برای کودکان مهیا کنید تا تکالیفشان را در آنجا تکمیل کنند. جایی دور از وسایل الکترونیک، سر و صدای ماشین‌ها، یا جایی که بتوانند صدای بازی بقیه بچه‌ها را بشنوند.
 مطمئن شوید که کودکان شما هر چیزی که برای انجام تکالیف مورد نیاز است را در اختیار داشته باشند، از مداد و کاغذ گرفته تا کتاب و لپ تاب. مطمئن شوید که لوازم خاص پروژه را از قبل برای آن‌ها فراهم کرده باشید تا از بهانه "من چیزهایی که لازم است را ندارم" راحت شوید. 

تعریف و تشویق کردن به جا و به موقع:
برای دست‌یابی به انگیزه باطنی  از آن‌ها تعریف کنید. تشویق کاری که خوب انجام شده و ندیده گرفتن یا برخورد سرد با عملکرد ضعیف، باعث می‌شود که احساسات کودک شما تنها بر روی قسمت‌های منفی متمرکز نشود و همچنین باعث می‌شود که تنش و فشار از روی شما برداشته شود. انجام تکالیف را با تعریف‌های خاص تشویق کنید. مثلاً به کودک خود بگویید که به خاطر اینکه آن‌ها کار را خیلی مرتب/سریع/با دقت/... انجام دادند به آن‌ها افتخار می‌کنید. مهم است که دلیل اصلی خوشحال بودن خود از انجام آن کار را بیان کنید تا کودک شما بداند که باید چه کاری را ادامه دهد. هدف کار این است که زمانی که آن‌ها مشغول انجام کار خوبی هستند یا کار خوبی انجام داده‌اند متوجه کار آن‌ها شده و تشویقشان کنید.

جایزه دادن:
مراقب باشید که کودکتان چطور از جایزه برای تکمیل تکالیف مدرسه استفاده می‌کند. هدف شما از دادن جایزه می بایست ایجاد انگیزه باطنی برای کودکتان باشد و نه پر توقع کردن آنها. رشوه دادن به کودک قوی‌ترین روش برای از بین بردن انگیزه در کودکان است. کودکی که بین انجام تکلیف و گرفتن جایزه ی بازی رایانه‌ای یا افزایش پول توجیبی رابطه برقرار کرده است، یاد می‌گیرد که کارها را صرفاً برای سود مادی نه حس خشنودی یا درک بالاتر انجام دهد. جایزه در بعضی موقعیت‌هایی که کار به طور خاصی خوب انجام شده است می‌تواند باعث تشویق عالی آن‌ها شود ولی بهتر است از رشوه دادن ممتد مادی به آن‌ها اجتناب شود. جایزه‌های واقعی را ساده قرار دهید. همانند رفتن به پارک، خرید پیتزا برای شام، رفتن به باغ‌وحش و ... به این ترتیب هم شما درگیر خواهید شد و هم اینکه کودک شما می‌تواند انجام خوب کارها را با گذراندن اوقات شاد با شما و داشتن خانواده‌ای شاد پیوند بزند.

مسئولیت پذیری کودکان در قبال انجام تکالیف خود:
مسئولیت را از خود به کودکتان منتقل کنید. این کار ممکن است خیلی برای شما سخت باشد، مخصوصاً زمانی که والدین حس مسئولیت شخصی در قبال انجام تکالیف دارند. ولی این کاملاً حیاتی است که کودک شما در اسرع وقت متوجه شود که عواقب انجام ندادن تکالیف به خود آنها بازمی‌گردد و نه به شما. وزن مسئولیت عدم تمایل کودکانتان به انجام تکالیف را بر گردن خود حمل نکنید. در صورتی که شما محیطی دوستانه و حمایت‌کننده برای آن‌ها فراهم کرده و زمان‌های انجام تکالیف را مشخص کرده باشید، مسئولیت عدم تکمیل تکالیف درسی برای کودک خواهد بود تا مسئولیت شخصی را یاد بگیرد. بعد از چند بار عدم انجام تکالیف و دیدن نتایج به صورت واضح و روشن کودک شما به زودی متوجه خواهد شد که برای انجام این کار مسئولیتی به گردن او وجود دارد.
این کار به هیچ عنوان به این معنی نیست که شما به کودکتان توجه نمی‌کنید بلکه به این معنی است که اقدامی آگاهانه برای یاد دادن احساس مسئولیت به آن‌ها انجام می‌دهید. به کودکان اجازه دهید با عواقب انجام ندادن تکالیف روبرو شوند. در صورتی که کودکان تکالیف را انجام ندهند معلمین معمولاً خیلی رفتار دوستانه‌ای با آن دانش‌آموزان نخواهند داشت. در صورتی که کودک شما به هیچ‌وجه حاضر به انجام تکالیف خود نبود، به آن‌ها اجازه دهید رفتار معلم در روز بعد را تجربه کنند. به احتمال زیاد بعد از آن شروع به انجام تکالیف خواهند کرد!
 

لازم است برخی مهارت ها قبل از مدرسه در کودک پرورانده شود. گاه می توان فعالیت های درسی را با کارهای مورد علاقه کودک تلفیق کرد تا انگیزه وی برای انجام تکالیف درسی بیشتر شود. به عنوان مثال برای تقویت املای کودک از او بخواهیم نوشته های بازی مورد علاقه اش را بخواند و حروف را اسم ببرد، اسم خودش و اسم کسانی را که دوست دارد، بنویسد. ترکیب بازی با درس یکی از بهترین روش های آموزشی است که مورد تایید همه کارشناسان و اهل فن است.