پرواضح است که بیش از 80 درصد اطلاعات موجود در اینترنت و 100 درصد آنچه در ماهواره به عنوان آگاهی های جنسی و تبلیغات جنسی عنوان می شود، نادرست و نامطلوب حتی برای بزرگسالان است و کودکان از آن جهت که توان تشخیص خوب از بد را در مسئله ای که هیچ آگاهی هم از آن ندارند، نداشته و قادر به تفکیک اطلاعات درست از نادرست نیستند، بیش از بزرگسالان در معرض آسیب های ناشی از این اطلاعات اند.  از این روست که امروزه شاهد بروز ناهنجاری هایی همچون بلوغ جنسی زودرس و مشکلات و برانگیختگی های جنسی، عاطفی و احساسی در کودکان و نوجوانان هستیم.


آدمی از همان بدو تولد با مناسبات مرتبط با جنسیت مواجه است و این مواجهه تا زمان مرگ نیز ادامه دارد. بنابراین آموزش جنسی نیز از همان سال های نخست زندگی آغاز می شود. طبیعی است که هرچه سن کودک بیشتر می شود، ملاحظات تربیتی او نیز پیچیده تر می شود و همانطور که بسیاری از ابعاد یادگیری مثل زبان یا بسیاری از مهارت های حرکتی محدوده ایده آل خاص خود را دارند، آموزش جنسی نیز متناسب با سن کودک و سپس در دوران نوجوانی ملاحظات ویژه خود را می طلبد. 
عدم آشنایی والدین با مفاهیم جنسی و محدود دانستن این امور در روابط جنسی بین زن و مرد، باعث می شود آنها نتوانند در این مورد با کودکان خود صحبت کنند. خود آنها نیز اغلب در سن مناسب و به شکل مناسب با این مقوله آشنا نشده اند. بدتر آن که بسیاری از آنها تصور می کنند که صحبت در این رابطه ممکن است به ترغیب کودکان برای تفحص بیشتر و حتی تجربه های نامطلوب منجر شود. این تصوری اشتباه است که متأسفانه حتی بسیاری از همکاران در بخش سلامت و همچنین نظام آموزشی کشور بر آن پافشاری دارند. این در حالی است که مطالعات متعدد، چه در کشورهای توسعه یافته و چه در کشورهای در حال توسعه، نشان داده اند که آموزش مناسب در سن مقتضی، نه تنها باعث تشویق رفتار پرخطر نشده است، بلکه فرزندانی که از نظر جنسی به درستی آموزش دیده اند حتی در نوجوانی و جوانی فعالیت جنسی را به مراتب دیرتر شروع کرده اند.


آموزش جنسی کودک بر اساس سن کودک و مرحله به مرحله:
آموزش جنسی فرزندان به صورت ناگهانی شروع نمی‌شود، بلکه والدین بایستی از دوران کودکی، این آموزش را آغاز کنند و بدانند که چگونه به تناسب سن فرزند خود به سؤالات جنسی وی پاسخ دهند و این آگاهی بخشی و آموزش فرزند در هر سنی متفاوت است. اگر والدین با برنامه ‌ریزی درست و بلندمدت اطلاعاتی در خصوص بلوغ و مسائل جنسی در اختیار فرزندان خود قرار دهند و آرام و آرام و به تناسب سنشان این اطلاعات را در اختیار وی قرار دهند، از بروز بسیاری از مشکلات رفتاری و اختلالات جنسی در فرزندانشان جلوگیری خواهند کرد.


مسئولیت آموزش جنسی به کودکان با چه کسانی است؟
در واقع بسیاری از والدین به دلایل متعددی از جمله نداشتن آگاهی، احساس شرم و ناراحتی، نگرش منفی به امور جنسی، قبیح دانستن بیان مسائل مربوط به امور جنسی، هراس از پیامدهای منفی این اطلاعات، انداختن بار این مسئولیت بر دوش مدرسه، داشتن باورهای غلط همچون کودک خودش روزی بزرگ می شود و به این مسائل پی می برد و یا این که اگر پدر و مادر درباره مسائل جنسی با کودک خود حرف بزنند، حرمت بین آنها شکسته می شود و … نه می خواهند و نه می توانند در مورد مسائل جنسی با کودک و نوجوان خود به گفتگو بپردازند. در صورتی که اگر کودک یا نوجوان در بیرون از منزل به وسیله منابع مختلفی همچون دوستان و اینترنت و..، به طور نامناسبی با مسائل جنسی آشنا شود، کار و تلاش والدین در زمینه آموزش جنسی دو برابر خواهد شد. زیرا در وهله اول باید افکار نامناسب و آموخته های نادرست فرد در زمینه امور جنسی تغییر یابد و سپس آموزش مناسب و صحیح آغاز شود.


از سوی دیگر پرداختن به این موضوع در یک سیستم یکپارچه آموزش و پرورش ممکن است اطلاعاتی را در اختیار کودکان و نوجوانانی قرار دهد که اصلاً با این موضوع درگیر نباشند. از این رو بهتر است شروع آموزش از درون خانواده و توسط والدین صورت گیرد. پدر و مادر نقش اصلی را در تربیت جنسی کودک به عهده دارند. آموزش زودرس، شتاب‌زده و ناشیانه مسایل جنسی به کودکان، هم‌اندازه به تاخیر انداختن این آموزش‌ها آسیب‌زاست. هم پدر و هم مادر می‌توانند به بچه هایشان آموزش جنسی بدهند ولی بهتر است مادر وظیفه آموزش به دخترش را بر عهده بگیرد. وقتی می‌خواهید به فرزندتان آموزش جنسی بدهید، پیش از آنکه با او صحبت کنید، پیش خود مرور کنید که در مورد چه چیزهایی می‌خواهید صحبت کنید. خیلی عادی و بدون اضطراب صحبت کنید. بهترین زمان را که احساس می‌کنید فرزندتان آموزش‌پذیری بیشتری دارد، برای این کار انتخاب کنید. هرچه سن کودک بالاتر می رود، اثرگذاری دنیای اطراف و به ویژه دوستان او بیشتر می شود و البته پدر و مادر باید بتوانند به درستی و با عبارات قابل فهم برای او به سؤالات وی پاسخ دهند. حتی وقتی والدین احساس می کنند که کودک نگرانی هایی دارد ولی نمی تواند در این خصوص سر صحبت را باز کند، گاه لازم است خودشان به بهانه ای آغاز کننده بحث باشند.

آموزش‌ها باید از کی شروع شود؟
بچه‌ها معمولا حدود 3 سالگی از هویت جنسی خود، یعنی دختر یا پسر بودنشان، آگاهی می‌یابند و سوال‌هایی مانند «پسر هستم یا دختر؟» می‌پرسند. آنچه به شکل‌گیری رفتارهای صحیح و عادت‌های خوب کودک کمک می‌کند، عملکرد درست والدین است. متاسفانه به غلط تصور می‌شود بچه‌ها در این سن چیزی نمی‌فهمند و والدین با رفتار نسنجیده باعث بیداری جنسی زودرس در کودکان می‌شوند.
بیداری پیش از موعد میل جنسی، باعث اشتغال فکری کودک و توجه او به اموری می‌شود که در برنامه زندگی‌اش اصلا پیش‌بینی نشده است. او در دنیایی است که باید با کسب آگاهی‌ها و مهارت‌ها، خود را آماده زندگی و سازگاری با طبیعت و جامعه کند. فکر کودک باید به بازی و فراگیری مقدمات لازم برای زندگی از قبیل خواندن، نوشتن و... مشغول باشد. برخلاف اندیشه و مواضع فکری برخی از غربیان، نباید از بیداری جنسی زودرس کودکان استقبال کرد. 
بررسی‌های علمی هم نشان داده‌اند بیداری نابهنگام جنسی، زمینه‌ساز بروز پاره‌ای از هوس‌های نادرست، عادت‌های نامناسب و انحراف‌آمیز مانند خودارضایی، قرار دادن خود در معرض استفاده‌های جنسی و غریزی و بالاخره توسعه مفاسد و آلودگی‌هاست.


والدین با چه رفتارهایی باید از بروز این مشکل جلوگیری کنند؟
نه فقط داشتن روابط زناشویی دور از دید کودکان، بلکه هنگام شوخی در حضور کودکان هم باید ضوابط اخلاقی رعایت شود. نباید تصور کرد کودکان خردسال از نوع روابط و مفاهیم مزاح‌ها و شوخی‌ها سر در نمی‌آورند، ‌گاهی اطلاعات ناقصی که از این طریق به دست می‌آورند، می‌تواند باعث آسیب‌ها و احیانا بیداری نابهنگام جنسی آن ها شود. مهم‌تر از این تماشای تلویزیون است که فرهنگ آن در خانواده‌های ما اشکال دارد. پدر و مادر نباید هنگام تماشای فیلم، به خصوص فیلم‌ها و سریال‌های ماهواره‌ای، از کودکشان غافل شوند. آن ها باید بدانند رسانه‌ها تاثیر مهمی ‌بر پرورش جنسیت فرزندانشان دارد. برای کودکی که هر آنچه شما می‌بینید، تماشا می‌کند، سخت است بیاموزد مسایل جنسی، خصوصی است. لازم است به برنامه‌هایی که کودکان تماشا می‌کنند نظارت داشت و آنها را با نگاه انتقادی دید.  باید مراقب بود محتوای فیلم‌ها برای سن فرزندان مناسب باشد. حتی کودکان برنامه‌هایی که تلویزیون خودمان پخش می‌کند را هم نباید بدون نظارت والدین تماشا کنند.


داشتن پوشش مناسب در خانه هم در این زمینه مهم است؟
‌راحتی در خانه به این مفهوم نیست که پدر و مادر حجب و حیا را فراموش کنند یعنی داشتن پوشش مناسب در حضور کودکان ضروری است. ایجاد حجب و حیا در فرزندان برای تربیت درست جنسی کودکان لازم است و نباید آن را کوچک شمرد. حجب و حیا در بسیاری از فرهنگ‌ها و دیدگاه‌های صاحبنظران مهم شمرده می‌شود. «کوچتکف»، نویسنده کتاب «روان‌شناسی تربیت جنسی» می‌گوید: «پرورش حیا در کودکان همان تربیت صحیح احساس جنسی است» و «سایف»، پزشک معروف روسی هم معتقد است حجب و حیا باقیمانده بربریت نیست، بلکه حاصل پرارزش فرهنگ و تمدن است.
سالگی به بعد باید لباس کودک به نوعی حاکی از جنسیت او باشد و چسبان و تنگ نباشد زیرا باعث تحریک و خارش بدن می‌شوند و کودک را وادار می‌کنند مدام خود را بخاراند. ضروری است به کودک تفهیم شود درست نیست بدن خود را دستکاری کند یا دیگران حق ندارند به بدن او دست بزنند. این آموزش باید به‌تدریج و آرام و بدون هیچ‌گونه تهدیدی انجام شود. بچه‌ها گاهی با آلت تناسلی خود بازی می‌کنند ولی نباید آنها را برای این کار تهدید یا تنبیه کرد. می‌توان هر بار که سرگرم این کار است به آرامی‌ او را از این خطا بازداشت و اسباب‌بازی یا شی دیگری در اختیارش گذاشت تا بدون حساس شدن توجهش از آن موضوع دور شود.
نکته بسیار مهم در این میان آن است که والدین و معلمان باید گام به گام با بچه ها بزرگ شوند. اطلاعاتی که در خصوص مسائل جنسی در اختیار کودک ۳ ساله قرار داده می شود، بسیار متفاوت با دختر ۱۳ ساله است.  بنابراین خانواده مهم ترین موقعیتی است که بایستی اطلاعات لازم و کافی را به نوجوانش بدهد و آرام آرام به راهنمایی وی بپردازد. جوان زمانی که می‌خواهد مسائلی در این خصوص را با والدینش در میان بگذارد، بایستی احساس امنیت کند. 


در تحقیقی که در زمینه منابع کسب اطلاعات جنسی در میان نوجوانان اول دبیرستان انجام شده است، آمارها نشان می دهد، 44 درصد دوستان، 20 درصد کتاب، 13 درصد والدین، 11 درصد معلمان و 9 درصد رسانه های مختلف مانند ماهواره و اینترنت را منبع کسب اطلاعات جنسی معرفی کرده اند.  این آمارها و آنچه در میان دانش آموزان در مدارس دیده می شود، همگی زنگ خطری برای مسئولین و هشداری برای خانواده ها و والدین است تا به اهمیت و شیوه آموزش مسائل جنسی بیاندیشند و همگام با تغییرات فرهنگی و رسانه ای و تفاوت هوش و کنجکاوی کودکان امروزی، به تغییر در شیوه های آموزشی خود بپردازند.